Οι Ειδικές Προβολές του φετινού φεστιβάλ συγκροτούν έναν κινηματογραφικό στοχασμό πάνω στη μνήμη, την ταυτότητα και την επιμονή της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα στον χρόνο. Από τη λυρική παραβολή του Σο Μιγιάκε Δύο εποχές, δύο άγνωστοι, στην οποία η αναζήτηση της έμπνευσης συναντά την ανάγκη για κατανόηση και συντροφικότητα, έως την αιχμηρή μαύρη κωμωδία του Ράντου Ζούντε Kontinental ’25, με θέμα τον ηθικό κλονισμό μιας δικαστικής επιμελήτριας, ο άνθρωπος τοποθετείται στο επίκεντρο των αντιφάσεών του, ανάμεσα στην ευθύνη, την ενοχή και την ανάγκη για λύτρωση.
Η Λουκρέσια Μαρτέλ, με το Γη μας, υφαίνει ένα ποιητικό, εθνογραφικό ντοκιμαντέρ πάνω στη συλλογική μνήμη και την αποικιοκρατία στην Αργεντινή, ενώ το Αναχώρηση των τρένων των Ράντου Ζούντε και Αντριάν Τσιοφλίνκα επανεξετάζει τη σφαγή των Εβραίων στο Ιάσιο το 1941, αντλώντας τεκμήρια από τα αρχεία του ναζιστικού στρατού. Το Ατελιέ Ρολ, ένα ταξίδι του Φαμπρίς Αρανιό και του Ζαν-Πολ Μπατατζά, αποτελεί έναν ποιητικό αποχαιρετισμό στον Ζαν-Λικ Γκοντάρ, αναδεικνύοντας την ιδιοφυΐα του πάνω στη σχέση ήχου και εικόνας.
Στο Human Fiction του Ανδρέα Χατζηπατέρα, ένα μελλοντικό, μεταανθρώπινο βλέμμα μάς καλεί να αναλογιστούμε την ίδια την ύπαρξή μας, ενώ το Βήματα του κόσμου της Ηρώς Σιαφλάκη μάς καλεί με αισθητηριακό τρόπο να συμπορευτούμε στις πορείες των Κίτρινων Γιλέκων.
Σε συνεργασία με το MOMus – Mητροπολιτικός Οργανισμός Μουσείων και Εικαστικών Τεχνών Θεσσαλονίκης, το Αρχείο της Έστερ Κρουμπαχόβα, την πολιτιστική πλατφόρμα ARE και το Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου της Τσεχίας, προβάλλεται η φεμινιστική σάτιρα Δολοφονώντας τον διάβολο, της εικαστικού και σκηνογράφου Έστερ Κρουμπαχόβα. Τέλος, η προβολή του εμβληματικού Singapore Sling του Νίκου Νικολαΐδη, συνοδευόμενη από την παρουσίαση του ομότιτλου βιβλίου, μας υπενθυμίζει ότι το σινεμά μπορεί να είναι ταυτόχρονα σκοτεινό, υπερβατικό και απελευθερωτικό· είναι ένα έργο-θρύλος του ελληνικού cult κινηματογράφου, που εξακολουθεί να προκαλεί, να εμπνέει και να στοιχειώνει.
Παρότι ετερόκλητες ως προς το ύφος και την προέλευσή τους, οι ταινίες διερευνούν τη σχέση ανάμεσα στην Ιστορία, την αφήγηση και τη μορφή. Είτε μέσα από την προσωπική μαρτυρία είτε μέσω της πολιτικής του βλέμματος, οι δημιουργοί τους μας επανατοποθετούν απέναντι σε θεμελιώδη ερωτήματα για την ευθύνη της αναπαράστασης και τη δύναμη της κινηματογραφικής πράξης ως εργαλείου κατανόησης του σύγχρονου κόσμου.
