Το Εργαστήριο Ψηφιακής Αποκατάστασης της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, σε πρόσφατες ψηφιοποίησεις 6,5K, παρουσιάζει το Πικρό ψωμί (1951) του Γρηγόρη Γρηγορίου, ταινία-ορόσημο του ελληνικού νεορεαλισμού που αποτυπώνει με κριτικό βλέμμα τις σκληρές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της μεταπολεμικής Ελλάδας, καθώς και το ντοκιμαντέρ Άνεμοι (1967) του Απόστολου Κρυωνά για τα έθιμα του ξενιτεμού στο Βόρειο Αιγαίο. Επίσης, προβάλλεται το βωβό αριστούργημα Άνεμος (1928) του Βίκτορ Σιόστρομ, συνοδεία ζωντανής μουσικής από τον Λόλεκ.
Ο σκηνοθέτης και επιμελητής του Il Cinema Ritrovato της Μπολόνιας Εχσάν Κοσμπάχτ παρουσιάζει ένα πρόγραμμα έξι σημαντικών αποκατεστημένων ταινιών από την ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου:
Οι ταινίες της ενότητας, που εκτείνονται σε έξι δεκαετίες κινηματογραφικής ιστορίας, ξεκινούν και τελειώνουν στη Μέση Ανατολή, φωτίζοντας την ανθεκτικότητα των ανθρώπων της. Το εμβληματικό ντοκιμαντέρ Χορτάρι (1925) ακολουθεί τρεις Αμερικανούς στις νομαδικές φυλές του Ιράν, ενώ το Η κόψη του ξυραφιού (1985) της Ζοσελίν Σαάμπ ανατέμνει με τρυφερότητα τη βαθιά πληγωμένη Βηρυτό.
Η Γυναίκα του Κρεγκ (1936) της Ντόροθι Άρζνερ είναι ένα αριστούργημα που μετατρέπει την ιστορία μιας τοξικής οικοδέσποινας σε μελόδραμα γύρω από την εξουσία, την οικιακότητα και την περιουσία. Ζευγάρια κάθε είδους αναμετρώνται με τις σχέσεις τους, μέσα σε διαφορετικό κοινωνικό πλαίσιο. Μια Νουβέλ Βαγκ προσέγγιση συναντάται στο σλοβενικό Χάρτινα φτερά (1967), ενώ το ιρανικό Ταχυδρόμος (1972), ταινία λογοκριμένη για πολλές δεκαετίες, είναι μια πιο σκοτεινή και αλληγορική εκδοχή.
Το Περφόρμανς (1968-1970), με τον Μικ Τζάγκερ σε ρόλο που ελάχιστοι ροκ σταρ θα τολμούσαν, ξεδιπλώνει μια ψυχεδελική αφήγηση. Ο Ντόναλντ Κάμελ και ο Νίκολας Ρεγκ αποκαλύπτουν τους αχαρτογράφητους δρόμους του Λονδίνου της δεκαετίας του ’60 και των ψυχών που το κατοικούν, εξερευνώντας την καταστροφή που υποβόσκει στο εσωτερικό.
Αυτές οι ταινίες μιλούν για τις ορατές και αόρατες πληγές της ανθρωπότητας και τη μεγαλοπρέπεια σπάνιων σκηνοθετικών βλεμμάτων που αντικρίζουν την ανθρώπινη ψυχή. Παράλληλα, αναδεικνύουν ορισμένες από τις πιο υποδειγματικές πρόσφατες αποκαταστάσεις, καρπό της ακούραστης δουλειάς αρχειοθετών, συντηρητών και ιστορικών του κινηματογράφου.
Εχσάν Κοσμπάχτ
