Το φεστιβαλ τιμά τον Θάνο Αναστόπουλο, ο οποίος υπηρετεί με συνέπεια έναν κινηματογράφο του ουμανισμού, της κοινωνικής παρατήρησης και της ηθικής ευθύνης του δημιουργού. Ως σκηνοθέτης και παραγωγός, κινείται με ευχέρεια ανάμεσα στη μυθοπλασία, στο ντοκιμαντέρ και στις υβριδικές φόρμες, αναζητώντας τρόπους να συνδέσει τον άνθρωπο με την Ιστορία, τη μνήμη και τις τραυματικές τομές της κοινωνίας. Όπως έχει δηλώσει, «όταν μειώνονται τα δημόσια χρήματα για τον πολιτισμό, το σινεμά που κάνουμε μπορεί να γίνει μια μορφή αντίστασης», ενώ επισημαίνει ότι «μια ηθική κρίση προηγείται συχνά μιας οικονομικής κρίσης».
Κεντρικό παράδειγμα αυτής της ηθικής αναζήτησης αποτελεί το Η Διόρθωση. Με αφορμή ένα πραγματικό περιστατικό βίας, ο Αναστόπουλος συνθέτει ένα αυστηρό, σχεδόν μπρεσονικό δράμα για τη συγχώρεση, την ενοχή και το τραύμα που διαπερνά την ελληνική κοινωνία. Η ταινία εξετάζει με εντιμότητα τις μορφές του ρατσισμού και του ηθικού πανικού, φωτίζοντας την ανθρώπινη ευθραυστότητα μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικών προκαταλήψεων, στο οποίο η ανθρωποκεντρική ματιά του σκηνοθέτη εκφράζεται μέσα από τη δύναμη της σιωπής και τη λιτότητα της χειρονομίας.
Στο Η κόρη, προσεγγίζει την οικονομική κρίση από μια ουσιαστικά ηθική σκοπιά, φωτίζοντας τις ρωγμές μιας κοινωνίας σε δοκιμασία. Με σφιχτή αφήγηση και έντονη συναισθηματική φόρτιση, ο Αναστόπουλος δημιουργεί ένα κοινωνικό θρίλερ, στο οποίο η ηθική κατάρρευση συναντά τη βίαιη ωρίμανση ενός παιδιού.
Ως μόνιμος κάτοικος της Τεργέστης, στο ντοκιμαντέρ παρατήρησης Τελευταία Παραλία, αφήνει τον χρόνο και τους ανθρώπους να αποκαλυφθούν φυσικά. Με ήρεμη κάμερα και έμφαση στη λεπτομέρεια, εξερευνά τα σύνορα, τις ταυτότητες και τις μικρές κοινωνικές τελετουργίες. Στα Φαντάσματα της Επανάστασης, η υβριδική αφήγηση που κινείται ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και στη μυθοπλασία επιχειρεί να ανασύρει τα ίχνη του Διαφωτισμού και των επαναστατικών ιδεών στη σύγχρονη Τεργέστη. Το χιούμορ, η ειρωνεία και η ποιητική δομή μετατρέπουν την ταινία σε έναν στοχασμό πάνω στη μνήμη, η οποία επιμένει να στοιχειώνει το παρόν.
Προβάλλεται, επίσης, η πρώτη ταινία μικρού μήκους του, Ο Θεατής, που αποτελεί ένα οξύ σχόλιο πάνω στην πολιτική παθητικότητα.
