Το ντοκιμαντέρ της Σεράπ Μπερακαρασού παρακολουθεί μετανάστριες από την Τουρκία που εργάζονται σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ψαριών στο Λίμπεκ, στη βόρεια Γερμανία. Οι γυναίκες μιλούν για τη ζωή τους, τις λύπες και τους πόνους τους, αλλά και για τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Περιγράφουν τη νοσταλγία για την πατρίδα και την αίσθηση ότι έχουν χαθεί σε έναν ξένο τόπο.

Σύμφωνα με τη Λίντε Φρέλιχ, «τα λαχανικά προέρχονται από τον κήπο πίσω από το σπίτι, το ψάρι από κονσέρβα και τα χρήματα για το ψωμί κερδίζονται στο εργοστάσιο. Ήρθαν εδώ εξαιτίας αυτών των χρημάτων. Τα χέρια τους είναι καφέ, η μυρωδιά του ψαριού έχει κολλήσει πάνω τους, και τα χέρια και η πλάτη τους πονάνε. Αν αυτές τις δουλειές τις έκαναν άντρες, θα είχαν εφευρεθεί εδώ και καιρό μηχανές για να τους αντικαταστήσουν».