Η Αντουανέττα Αγγελίδη είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του μοντερνισμού στον ελληνικό κινηματογράφο, και συγκεκριμένα, του φεμινιστικού πειραματικού κινηματογράφου. Βαθιά πολιτικοποιημένη και μυημένη σε ριζοσπαστικά διανοητικά ρεύματα, όπως η ψυχανάλυση, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 κατασκευάζει αρχιτεκτονικά μια οπτική γλώσσα που αποδομεί την πατριαρχική αναπαράσταση των γυναικών, αλλά και προσφέρει ποιητικές εικόνες μιας παράδοξης αφύπνισης, μέσω του ονείρου και του ανοίκειου, στους βυθούς του ασυνειδήτου και της επιθυμίας. Στην πρώτη ασπρόμαυρη ταινία της Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα) (1977), με την οποία καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, διαφαίνεται ήδη η δεξιοτεχνία της Αγγελίδη στην εικαστική σύνθεση του κινηματογραφικού κάδρου αλλά και στην ενορχήστρωση της γλώσσας, του θορύβου και της σιωπής. Στην ταινία Τόπος (1985), η δημιουργός κατασκευάζει ονειρικά τοπία με ζωγραφικές αναφορές στο έργο του Μαζάτσο και του Μπαλτίς, και παίζει με την πολυφωνία και τη σιωπή. Οι ώρες: Μια τετράγωνη ταινία (1995) αντλούν έμπνευση από παιδικές μνήμες και τραύματα καθώς και από ιστορικές εμπειρίες του αντιδικτατορικού αγώνα, και δείχνουν τη λυτρωτική αξία της καλλιτεχνικής αυτοέκφρασης. Στο Κλέφτης ή H πραγματικότητα (2001), οι διεργασίες του ονείρου τέμνονται με τις διεργασίες του πένθους, και η ταινία είναι μια κινηματογραφική σύνθεση υψηλής εικαστικής αξίας. Προβάλλονται επίσης οι ταινίες Ώρα μεσημεριού (2006), μια σπουδή στο Γκραντίβα με στοιχεία από την τέχνη της περφόρμανς, καθώς και το 121280 Ritual (1980/2008), στο οποίο οι εικόνες της εγκυμονούσας Αγγελίδη επενδύονται με ένα ποιητικό ηχοτοπίο. Τέλος, προβάλλεται το ντοκιμαντέρ της κόρης και συνεργάτιδας της Αγγελίδη, Ρέας Βαλντέν, Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας (2022), στο οποίο η δημιουργός αφηγείται τις πρωτοποριακές πρακτικές της, τα προσωπικά και πολιτικά τραύματά της, τη σχέση της με τον φεμινισμό καθώς και την υφέρπουσα τύφλωση και τις μεταμοσχεύσεις οφθαλμών που της προσέφεραν ένα «νέο βλέμμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2024 βραβεύτηκε στα αμερικανικά Anthology Film Archives με το Ground Glass Award για την εξαιρετική συνεισφορά της στον χώρο της πειραματικής τέχνης.

Συντονισμός: Ιάκωβος Σκενδερίδης
Εισαγωγικό κείμενο: Ιουλία Μέρμηγκα

Η Αντουανέττα Αγγελίδη (γεν.1950, 30 Απριλίου) είναι πρωτοπόρος του φεμινιστικού και avant-garde κινηματογράφου στην Ελλάδα, και εικαστικός. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, σκηνοθεσία και μοντάζ στο Institut des Hautes Etudes Cinématographiques (I.D.H.E.C.) στο Παρίσι, και θεωρία κινηματογράφου με τον Christian Metz. Το έργο της περιλαμβάνει τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες – Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, 1977), Τόπος (1985), Οι ώρες - Μια τετράγωνη ταινία (1995) και Κλέφτης ή η Πραγματικότητα (2001) –, καθώς και μικρού μήκους ταινίες και εικαστικές εγκαταστάσεις. Δουλειά της έχει προβληθεί σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε μουσεία σύγχρονης τέχνης, αλλά και στις αίθουσες και στην εθνική τηλεόραση. Χρησιμοποιεί την ιστορία της τέχνης και τα όνειρά της ως πρώτη ύλη για τη δουλειά της, «απομακρυνόμενη από την πραγματικότητα για να πλησιάσ[ει] το Πραγματικό». Η αντιστροφή και η αντιπαράθεση των κωδίκων, καθώς και ο μηχανισμός του ονείρου και το ανοίκειο, αποτελούν κεντρικές δημιουργικές στρατηγικές της. Η περιπλοκότητα της κινηματογραφικής ετερογένειας και η αφηγηματική πολλαπλότητα των διαφορετικών φιλμικών στοιχείων χαρακτηρίζουν τη δουλειά της. Δίδαξε για χρόνια σκηνοθεσία στο Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, καθώς και στα Πανεπιστήμια της Πάτρας, της Θεσσαλίας και του Αιγαίου. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, και ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και του Women in Film and Television Greece. Τιμητικό αφιέρωμα στο έργο της συμπεριλήφθηκε στο 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, όπου και της απένειμαν τον Χρυσό Αλέξανδρο για τη συνολική της προσφορά στον κινηματογράφο. Τιμητικό αφιέρωμα στο έργο της συμπεριλήφθηκε επίσης στο Prismatic Ground Festival (2024) στα Anthology Film Archives στην Νέα Υόρκη, όπου της απένειμαν το Ground Glass Award για την εξαιρετική συνεισφορά της στο πεδίο των πειραματικών τεχνών. Ένας τόμος για το έργο της στα ελληνικά εκδόθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ ο τόμος στα αγγλικά ReFocus: The Films of Antoinetta Angelidi εκδόθηκε στη σειρά ReFocus: The International Directors Series του Edinburgh University Press. Η μυστική εξομολόγηση για τη ζωή και το έργο της, Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας (2022), γυρίστηκε από την κόρη της Ρέα Βαλντέν.