Παρότι ό όρος "φελνική ταινία" κατέληξε να σημαίνει "μια υπερβολική, σουρεαλιστική φαντασμαγορία", αυτή η μικρή, αυστηρή αλληγορία εκτυλίσσεται σε ένα μοναδικό, ρεαλιστικό σκηνικό. Ένα υπόγειο "με ιστορία", όπου μπροστά σε ένα αθέατο συνεργείο της RAI, η πρόβα μιας επαγγελματικής ορχήστρας γλιστράει στο χάος. Οι μουσικοί επανακαθορίζουν το ρόλο τους στο σύνολο, διατυπώνουν λογικά ή παράλογα συνδικαλιστικά αιτήματα, διοχετεύουν την αγανάκτησή τους για τον αυταρχισμό και την ανικανότητα του μαέστρου σε μια δημοκρατική πολυφωνία που γίνεται κακοφωνία. Ενώ ο μονόλογος του μαέστρου ρίχνει λάδι στη φωτιά, ανακυκλώνοντας σκουριασμένες, αριστοκρατικές θεωρίες σε κραυγαλέα αντίθεση με τους εργάτες της τέχνης. Μια από τις πιο απαισιόδοξες ταινίες του Φελίνι, ευανάγνωστο σχόλιο για την παρακμή της ιταλικής πολιτικής σκηνής και τον εκφασισμό της κοινωνίας, που εκείνη την εποχή έδειχναν εκτός ελέγχου.